Er is in geen tijden een film geweest die me zo heeft opgevrolijkt als Singin’ in the rain, een filmmusical uit 1952. Als je hem nog niet hebt gezien, ken je vast al de titelsong of een van de andere musicalliedjes (goodmorning, goodmorning, we talked the whole night through… Iemand?) Voor mijn studie keek ik hem afgelopen dinsdag in de bioscoop, en ik heb van begin tot eind een lach op mijn gezicht gehad. En dat is nog best maf, want doorgaans ben ik helemaal niet zo’n fan van blije eieren die zich dansend door het scherm paraderen en altijd maar blij zijn. Iets waar deze film toch wel een pro in is.
Maar Singin’ in the rain heeft iets waardoor het gewoon allemaal mag. Misschien omdat de film ook echt oud is, waardoor de oprechte kneuterigheid niet irritant maar heel lief wordt. In die tijd was dit namelijk een geaccepteerde manier van entertainen. Misschien omdat de choreografie en liedjes in deze film erg goed uitgevoerd zijn en maar niet uit je hoofd gaan. En misschien ook omdat het een soort unieke feel heeft, die sommige films nu eenmaal hebben en die daaropvolgende films tevergeefs proberen na te bootsen.
Het verhaal
Kurz und gut: de film gaat over een belangrijk overgangspunt in de filmwereld, namelijk die van stomme film naar geluidsfilm in de jaren 20. We volgen grote Hollywoodsterren Don Lockwood (Gene Kelly) en Lina Lamont (Jean Hagen), die op scherm misschien verliefde tortelduifjes spelen, maar in het echt niet met elkaar door een deur kunnen. Alhoewel, Lina forceert Don regelmatig en ziet hem als de man van haar dromen. Don ziet Lina echter als een irritante feeks, en dat begrijpen we best als Lina begint te praten. Haar stem is schril en vals; niet om aan te horen.
Als bekend wordt dat de filmstudio’s gebruik gaan maken van geluidsopnames, is Lina’s stem gebruiken dan ook geen optie. Gelukkig is daar de lieflijke en charmante Kathy Selden (Debbie Reynolds) een danseres die het ooit hoopt te maken op het toneel en tevens de love interest van Don. Zij spreekt Lina’s stem voor Don en Lina’s volgende film; The Duelling Cavellier. Dit doet ze om Don’s film te redden, maar hiermee zet ze wel haar eigen carrière op het spel. En dit gaat natuurlijk niet zonder slag of stoot…
Waarom vind ik deze film zo geweldig?
♥ Omdat zowel de titelsong als Goodmorning en Make ‘Em Laugh, gezongen door Dons beste vriend Cosmo (Donald O’Connor) heerlijke liedjes zijn waar je spontaan een lach van op je gezicht krijgt. Wel luisteren met de clipjes erbij hoor, die zijn nou juist zo leuk. ♥ De setting, het decor, de kleding: alles aan deze film ademt die gave roaring twenties-stijl. En het idee dat de twintiger jaren destijds waren wat de jaren tachtig nu voor ons zijn, is ook een leuke gedachte.
♥ Gene Kelly in zijn jongere jaren was destijds totaaaal geen verkeerde man om te zien 😉
♥ Tijdens het kijken van de film bedenk je je hoe knap het is van de filmmakers om met relatief beperkte middelen zo’n werk te maken. Ze konden nog geen gebruik maken van special effects en andere tovenarij, en dus zit veel kwaliteit ‘m in de dans en motoriek van de spelers.
♥ Het is lekkere wegsmelt-romantiek ten top. Misschien doe je het liever niet te vaak, maar als je wilt indulgen in een potje oehh en aahhh is Singin’ in the rain de film bij uitstek!
♥ Nu kan ik tegen anderen opscheppen dat ik mijn klassiekers ken. Of in elk geval eentje. Grapje.
Wat is jouw favoriete klassieker? Heb je deze al gezien? En zo ja, wat vond je ervan? Of hoef je niets te hebben van die stoffige Hollywood-meuk? 😉
Liefs!
500 days of Anne 
Een gedachte over “Know your classics: Singin’ in the rain”