Confessie: deze New Look Premium boots zijn niet het eerste paar suède cognackleurige laarsjes die ik aan mijn schoenencollectie kan toevoegen. Ik bezit al een paar van Via Vai, H&M en Manfield (het ene paar vaker gedragen dan het andere) Waarom ik toch steeds terugga naar deze type laarsjes, ondanks ik veel lekkerder loop op een sneakers van Adidas of Nike?
Dat vraag ik me zelf eigenlijk ook af als ik de stad afstrompel, elke stap biddend dat ik mijn schoenen snel heb ingelopen. De neus is aardig spits (heel cowboy-ie, dat wel, maar niet erg comfortabel) en ik ga twijfelen of ik wel de juiste maat heb aangeschaft, want in deze schoenen komen is al een workout opzich. Terwijl ik juist best een lage wreef heb en nooit problemen gehad heb met laarsjes! Maar suède loopt uit, zeg ik gerustellend tegen mezelf. Dus doorstappen, en negeren die pijn. Eenmaal thuis kan ik het echter niet laten ze met een zucht uit te schoppen, en schuif ik mijn voeten in zijdezachte Nike’s. Verlossing.
Maar als het kwik weer boven de twintig graden stijgt en ik mijn favoriete Mango-jurkje uit de kast trek (met klaprozen erop) weet ik weer waarom ik zo verzot ben op de suède laarsjes: ze passen overal perfect bij. Uren kan ik op Pinterest speuren naar outfitcombinaties met deze hakjes. Onder een jurkje staan ze elegant, bij een zwarte skinny jeans met leren jackje staan ze juist stoer, en onder een short staan ze heel sexy (mits ik er wel een degelijk blouseje bij aandoe, en niet helemaal in Daisy Duke-stijl ga met een tanktop).
Met de laarsjes voel ik met net Candice. Of Lily Alridge. Nou ja, een soort van.
Dus het violenjurkje gaat aan, ik glijd (oké, ik wurg mezelf) in de pasgekochte laarsjes. Spijkerjasje erop en i’m good to go. Op de fiets voel ik me superzelfverzekerd in de boots en voel ik de pijn van het inlopen langzaam weg-ebben. Toch goed dat ik ze een tweede kans geef. Daar doe ik het dus voor, denk ik. Niks weggegooid geld; een investering juist!
Tot ik diezelfde dag weer een flinke wandeltocht heb gemaakt op de stappers en het huilen me nader staat dan het lachen. Uittrekken die handel. Misschien toch een maatje te klein? Ik wil er niet aan toegeven, ze zijn te mooi. Morgen probeer ik het weer. Echt.
500 days of Anne 
