Het zwarte gat
De examens zijn amper twee weken voorbij en ik weet nu al niet meer waar ik het moet zoeken. De verveling is slopend. En het maakt me niet uit dat iedereen dolgraag in mijn schoenen zou willen staan (‘pfff Anne, vijf weken eerder vrij, ik zou er een moord voor doen’), ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Behalve constant het nummer I just don’t know what to do van Dusty Springfield te draaien, neuriën en, in een moedige bui, te zingen. En ik weet best wel wat ik eventueel zou kunnen doen met mezelf, maar zelfs daar heb ik even genoeg van. En natuurlijk zou ik ontzettend veel kunnen doen. Er zijn tientallen Netflix-series die ik zou kunnen volgen. Niet helemaal nutteloos, want door mee te kunnen praten met de rest vergroot ik mijn maatschappelijke waarde. Maar Netflix, tja, ik ben er een beetje op uitgekeken en ik heb in mijn hele leven maar één serie volledig afgekeken (meerdere keren zelfs) en dat is Gooische Vrouwen. Geef me een dialoog en ik maak ‘m voor je af. Grey’s Anatomy ging naar de perifierie van mijn bewustzijn (VWO Nederlands-examen, iemand?) toen de musicalaflevering zijn intrede deed (wel een methode om je tv-serie van een acht naar een dikke drie te helpen, mocht dat als producer je wens zijn) en Gossip Girl ging alleen nog maar over drama die ik niet kon volgen of waarvan ik niet begreep waarom mensen er zo dramatisch over doen. House of Cards kijk ik momenteel, maar vind ik ook een beetje irritant vanwege 80% van de cast die nogal vervelend is. Dexter kijk ik met Lou, mijn beste vriendin,, dus daar mag ik me niet aan wagen tenzij zij naast me zit. En met Alex kijk ik Prison Break, maar alleen onder het mom ‘afmaken waar je aan begonnen bent’, al neem ik dat met alle series behalve deze niet zo nauw. Ik wil eigenlijk ook niet dat hij dit avontuur zonder mij afmaakt. Alsof we samen een maand naar Australië gaan en ik na drieënhalve week zeg: joe, ik heb er geen zin meer in, zie je thuis weer! En dan het vliegtuig pak.
Verder zijn er duizenden interessante documentaires en films die ik kan kijken, die niet alleen amuserend zijn maar ook mijn culturele kennis opschroeven en ik dus misschien wel geïnspireerd word om ook iets bij te dragen aan de cultuur of zo. Maar dat is het dus, ik ben uitgekeken. Ik wil in actie komen. Rennen, zei je? Vanochtend gedaan, maar na drie kwartier ben ik dat ook wel weer zat. We moeten het niet te gek maken. Bakken en koken doe ik ook volop, alleen mijn gewoonte om drie keer zoveel troep achter te laten na het produceren van een relatief simpel maaltje gaat me tegenstaan. Het enige waar ik nog zin in heb is werken, want dan kan ik geld verdienen. En hoe meer geld ik spaar, hoe meer ik heb om op onze Interrail te verslonzen aan benodigdheden als drankjes op een terras (niet te vaak), plaatselijke lekkernijen en leuke uitjes. Dus dit zwarte gat zal weldra opgevuld worden met duizenden herinneringen en indrukken, nu is het echter nog drie weekjes (waarvan twee in euforie van mijn behaalde examen, hopelijk) uitzitten. Netflixend. Met een zelfgebakken haverreep in mijn ene hand. En een kop koffie in mijn andere. Het enige goedje wat me ervan weerhoudt dat ik niet helemaal in een diepe zomerslaap val.
X
500 days of Anne 