But first… Coffee!

Ik heb een verslaving. Au, wat pijnlijk om aan mezelf toe te geven. Maar verlossing begint bij erkennen van het probleem, toch? Gelukkig ben ik niet de enige die hiermee ‘worstelt’, want in Nederland drinkt men gemiddeld 2.4 koppen koffie (bron) per dag. Hiermee zijn we de winnaar van Europa.

Ik snap het helemaal. Koffie is écht het zwarte goud. Het sleept me door vroege ochtenden, suffe after-dinner dips en ook af afgelopen examens heb ik doorstaan met een kopje (gore, weliswaar) koffie op de hoek van mijn tafel. Koffie is mijn go to pre-workout drankje en ik drink het ook gewoon als ik niet weet wat ik anders moet doen. Het helpt ook niet dat wij hier thuis maarliefst twee koffieapparaten hebben; een Nespresso-apparaat voor de ‘luxe’ kopjes (die hier thuis overigens gepakt worden alsof het glaasjes kraanwater zijn) en een wat meer basic espresso-apparaat. Deze koffie is wat minder fancy en wat wateriger, maar who cares.

 

Kijk, dat is nog eens porno 😉 

Want hoewel ik gek ben op koffie, ben ik totaal geen expert. Tuurlijk, ik waardeer een kopje goedgezette Italiaanse espresso, maar als er nood aan de man is kun je me ook een glas opgeloste modder geven en er een vleugje koffie-aroma aan toevoegen. Works fine by me. Ik ken totaal geen standaard. Als een drugsverslaafde die genoegen neemt met elke vorm van verdoving en rush. En nu ik dit type baart het me gewoon zorgen: ik drink teveel koffie. Tijdens het schrijven van dit stukje zit ik aan mijn tweede kop, na slechts tweehonderd worden. Ik spoel een vieze koffie-adem weg met nog meer koffie. Ik presteer het om in de twee minuten voordat ik weg moet nog een kop te zetten en achterover te gieten. Ik nam koffie mee naar school in een thermoskan, tot deze een keer ging lekken en al mijn boeken een verdacht bruine kleur kregen. De volgende dag nam ik de thermoskan trouwens gewoon weer mee, want nu waren mijn boeken toch al verpest. Het zal niet lang duren voordat ik nergens heen kan gaan zonder koffie-infuus. Koffie is voor mij niet gewoon ‘een lekker bakkie leut’, maar een levensbehoefte, naast eten, slapen en liefde (hehe). Het verbaast je vast ook niet dat ik al aan de koffie zit sinds mijn zevende (met veel suiker en melk, dat toen nog wel)

Het helpt ook niet dat ik (nog) geen consequenties ervaar van mijn wangedrag. Mijn gebit is nog redelijk wit, ik heb nooit last van hartkloppingen na vijf koppen. Bovendien: na een caffeïnedosis die waarschijnlijk ver over de ADH gaat slaap ik alsnog als een roosje. Misschien heb ik een resistentie opgebouwd? Zit de koffie-behoefte altijd al geprogrammeerd in mijn genenpakket? Het verklaart waarom mijn moeder me niet aan de borst kreeg: ik snakte naar een cappuccino, geen melk.

Om aan mezelf te bewijzen dat ik heus wel zonder kan en dat ik onafhankelijk kan zijn van mijn grote liefde, ga ik dus een week stoppen met koffie. Nee, het is niet veel. Het is eigenlijk helemaal niks. Maar voor mij voelt het als een uitdaging. Alles is relatief, nietwaar? Tot volgende week zaterdag word ik een ware theeleut en ga ik nergens heen zonder een flesje water. Ik heb geen idee wat ik hiervan kan verwachten, maar ik hoop een rustiger hoofd. En geen toevluchtsgedrag meer in het koffie-apparaat. Een een frissere adem, that’s for sure. Maar om eerlijk te zijn verheug ik me nu al het meest op dat heerlijke eerste bakkie op zondagochtend.

 

Liefs!

Bron afbeeldingen: hier en hier

Advertentie